Pandeminin tavan yaptığı süre içerisinde geçirdiğimiz son üç bayramda;
kısıtlamaların olduğu,
bayram ziyaretlerinin olmadığı,
büyüklerin ellerini öpemediğimiz,
küçüklere sarılamadığımız,
gezip tozmadığımız,
düğünlerimizi ertelediğimiz,
tatile gidemediğimiz,
taziyelerimizi telefonla kabul ettiğimiz,
sosyal etkinliklerimizi yapamadığımız, psikolojimizin alt üst olduğu, bu kabustan kurtulacağımızı, bir umut ışığını bu bayramda gördük gibi bir nefes aldık.
Normalleşerek eskisi gibi sağlıklı bir yaşamın olması temennisinde bulunuyoruz...
Ancak yinede tedbiri elden bırakmadan, bilime inanarak, bilimin gösterdiği yolda ilerlemek gerekir.
Gelecek bayramlarda da korkusuzca güvenle birbirimize sarılmak dileğiyle,
ÖZLEDİK ESKİ BAYRAMLARI..
Ne güzel söylemiş İnan Durak Taş;
Çocukluğumu istiyorum hayat...!
Bayramlık elbiselerimi yastığımın bir ucuna koyup sabah olsun da giyeyim diye bir an
önce uyumaya çalışan ama heyecandan uyuyamayan o küçük kızı istiyorum.....
Annemin parmaklarımın da dahil bütün elimi kınaya buladığı, tülbent ya da eski bir çorabı geçirip uykuya yatırdığı arefe gecelerini de.
Bayram sabahı tüm ev halkının gözlerindeki bayram sevincini, keyifle yapılan bayram kahvaltısını ve cevizli baklavasını annemin.
Arkadaşlarımı istiyorum hayat!
Kapı kapı dolaşıp şeker topladığımız, harçlıkları kaptığımız gibi soluğu bakkalda aldığımız, o izini çoktan kaybettiğim çocukluk arkadaşlarımı.
En çok da babamın ellerini istiyorum aslında.
Ve omuzlarını bir de, doya doya sarılmak için.
Bana çocukluğumdan bir gün ver hayat.
Sadece bir gün.
Sonra istediğin gibi geçebilirsin...!
